10 λόγοι για να κρατήσεις τον θεό μακριά από το παιδί σου

Για τους άθεους, όπως δεν υπήρχαμε πριν γεννηθούμε έτσι δεν υπάρχουμε και μετά το θάνατο μας (Επίκουρος). Και κάπως έτσι η ζωή κατακτάει την πραγματική της αξία, αυτή της μιας και μοναδικής .

Η απουσία του Θεού ενθαρρύνει τα παιδιά να είναι πιο συνειδητά σχετικά με το πως σχεδιάζουν να ξοδέψουν τον χρόνο τους, την υγεία τους και σε πιο σκοπό αξίζει πραγματικά να αφιερώσουν την μια και μοναδική ζωή τους.

Για τους άθεους το νόημα και ο απώτερος σκοπός της ζωής δεν υπάρχουν έτοιμα προς κατήχηση. Αυτό που μεταφέρεται είναι οι αξίες της ανθρωπιστικής παιδείας οι οποίες έχουν επιστημονική βάση και γίνονται κατανοητές με την λογική, χωρίς την ανάγκη κατήχησης και τυφλής πίστης.

Χωρίς θεό, τα παιδιά καλούνται να ανακαλύψουν μόνα τους το δικό τους απώτερο νόημα της ζωής τους. Βρίσκονται στην πλεονεκτική θέση να μπορούν να καλλιεργίσουν ό, τι τους χάρισε η φύση χωρίς τους περιορισμούς θρησκευτικών δογμάτων και προκαταλήψεων. Έτσι χτίζεται στον χαρακτήρα τους η αποδοχή της διαφορετικότητας, η οποία διευρύνει τα όρια της ενσυναίσθησης πέρα από τον κύκλο των ομοίων του/της, προάγετε η ηθική τους ανάπτυξη και ελαφραίνει η πίεση για κοινωνική προσαρμογή.

Τα άθεα παιδιά είναι ελεύθερα να κάνουν το καλό χωρίς να περιμένουν καμιά τελική ανταμοιβή από κανένα θεό.

Όταν κάνεις το καλό χωρίς ανταμοιβή, δείχνεις στον εαυτό σου την καλύτερη σου εκδοχή. Έτσι καλλιεργείς το αίσθημα της ολοκλήρωσης σου και κερδίζεις τον αυτοσεβασμό σου με την αξία σου, όχι μόνο για τις πράξεις σου αλλά και για τις ξεκάθαρες προθέσεις σου.

Χωρίς Θεο η καλοσύνη πατάει σε διαφορετικές βάσεις, γιατί ό, τι κάνουν τα παιδιά το κάνουν από μόνα τους. Επειδή έχουν αυτήν την εικόνα για τον εαυτό τους, του ελεύθερου ανθρώπου που δεν χρωστάει καλές πράξεις σε κανέναν, γιαυτό τις κάνει με την καρδιά του, αυθεντικά και ελεύθερα.

Οι περισσότεροι άθεοι ανθρωπιστικής παιδείας είναι πιο άνετοι στο 5ο επίπεδο ενώ κάποιοι με προσωπικό κόστος φτάνουν μέχρι το 6ο (πχ Julian Assange)

Τα παιδιά δεν εκπαιδεύονται στην τυφλή υπακοή των νόμων (του θεού ή της πολιτείας) αλλά στην αμφιβολία και την αμφισβήτηση για περαιτέρω ανάλυση του περιβάλλοντος και των κανόνων του, χαρακτηριστικά ηθικής επιπέδου 5 και 6 στην κλίμακα του Kohlberg

Επίσης οι αξίες της ανθρωπιστικής παιδείας [1] που παίρνουν από τους γονείς τους, σε συνδυασμό με την αποδοχή της διαφορετικότητας που καλλιεργούν κατά τη αναζήτηση του απώτερου σκοπού τους [2], δημιουργούν τις προϋποθέσεις για συλλογική συνείδηση που είναι και αυτή μέρος της ηθικής επιπέδου 5 και 6

Στα παιδιά αυτά είναι πιο εύκολο να βρίσκονται σε ομάδες διατηρώντας την ταυτότητά τους, ανεξάρτητα από το αν συμφωνούν με τις αξίες της ομάδας, ενώ ανατρέφονται με τρόπο ώστε η σκέψη τους να μην περιορίζεται από τις πεποιθήσεις τους.

Η Επιστήμη

Wikipedia - Eλεύθερη Bούληση: Οι νευροεπιστήμες όπως νευρολογία, ψυχιατρική κ.α., απορρίπτουν την συνειδητή ελεύθερη βούληση, μα όχι την αίσθηση αυτοκυριαρχίας του ατόμου. Σύμφωνα με τις νευροεπιστήμες, το άτομο δεν επιλέγει τα γονίδια, το φύλο του, το αρχικό περιβάλλον και την αρχική διαμόρφωση του εγκεφάλου στην μήτρα, ούτε τις ενδοκρινολογικές του αναλογίες εκκρίσεων.

Στην πραγματικότητα

Τα γενετικά χαρακτηριστικά που έτυχε να κληρονομήσουμε από τους γονείς που μας έτυχαν, συναντιούνται με το περιβάλλον που μας έτυχε να ζούμε, δημιουργώντας τυχαίες εμπειρίες που για να τις αξιολογήσουμε χρησιμοποιούμε τις αξίες και την παιδεία που άλλοι έτυχε να επιλέξουν για εμάς. Αν μας είχαν τύχει άλλοι γονείς, άλλα γονίδια, άλλη παιδεία, άλλοι φίλοι και εχθροί, αντοίστοιχα θα μας είχε προκύψει άλλος τρόπος σκέψης, γιατί θα αναγνωρίζαμε άλλες επιλογές, θα τις ιεραρχούσαμε με βάση άλλες αξίες, θα είχαμε άλλη συμπεριφορά, άλλη βούληση.

Ο κριτής μας

Ο δημοφιλέστερος κατά συρροή δολοφόνος της Αμερικής, ο Τσαρλς Μάνσον, ήταν τεσσάρων χρόνων όταν η αλκοολική μητέρα του τον αντάλλαξε για μια μπύρα. Για να είναι δίκαιη η τιμωρία του Θεού πρέπει να τιμωριθεί και η μητέρα, εφόσον αυτή επέλεξε ελέυθερα το πώς θα τον μεγαλώσει, Και η γιαγιά γιατί μεγάλωσε έτσι την μητέρα, και αυτό πηγαίνει χιλιάδες χρόνια στο παρελθόν. Με την ίδια λογική πρέπει να τιμωριθείς και εσύ για κάτι που έκανε ένα από τα δισεγγονά σου στο μέλλον.

Αν με κάποιον τρόπο είμαστε όλοι συνδεδεμένοι μεταξύ μας, με τον ίδιο τρόπο μοιραζόμαστε άμεσα ή έμεσα και την ευθήνη για την συμπεριφορά μεταξύ μας. Είναι προφανές πως δεν μπορεί να υπάρξει δίκαιη θεία τιμωρία για κανέναν χωριστά. Γιαυτό η ιδέα του Θεού δεν μπορεί να λειτουργίσει ως δίκαιος κριτής και αντοίστοιχα δίκαιος τιμωρός. Λειτουργεί όμως ως αιτία κακών καταστάσεων, με δύο τρόπους:

Η επίδραση

• Ατομικά: Κοιτάζοντας οποιονδήποτε μέσα από το πρίσμα της ελεύθερης βούλησης, αυτός φαίνεται να πράτει κάθε φορά ελεύθερα και εις γνώση του, δηλαδή επίτηδες. Αυτό τον κάνει να φαίνεται λίγο πιο κακός και αντίστοιχα να αξίζει λίγο περισσότερη τιμωρία. Η τιμωρητική συμπεριφορά κάνει το παιδί καλύτερο ή χειρότερο?
• Κοινωνικά: φτωχοί, άστεγοι, άνεργοι, αμόρφωτοι και απεγνωσμένοι φταίνε οι ίδιοι για τις ελεύθερες επιλογές που έκαναν, ενώ μπορούσαν να κάνουν καλύτερες. Όμως αν εξηγήσουμε τον κόσμο χωρίς θεό, τότε οι επιλογές που έκαναν δεν ήταν σύμφωνες με την ελεύθερη βούληση τους αλλα με την παιδεία τους και τις συνθήκες τους. Τίποτε που οι ίδιοι διάλεξαν ελεύθερα. Τουλάχιστον όχι άμμεσα.
  
  

  Η πολιτική επιρροή του Θεού

  Κι όμως, η αλήθεια είναι πως οι ίδιοι διαλέγουμε την βούλησή μας. Αυτό ομως συμβαίνει έμεσα, οχι άμεσα οπως νομίζει ο θεός. Έμεσα αποφασίζουμε για την γενική συμπέριφορά μεταξύ μας, εφόσον εμείς με την βούλησή μας επιλέγουμε την γενική παιδεία μας και τις συνθήκες διαβίωσης μας. Μπορεί να μην διαλέγουμε συγκεκριμένα την συμπεριφορά του γείτονα μας, όμως διαλέγουμε με τι είδους καταστάσεις θα μπλέκουμε καθημερινά και πως θα αντιδράμε σε αυτές.
  
  Το κάνουμε έμεσα γιατί το κάνουμε συλογικά, με την ψήφο μας. Όμως εδώ βρίσκετε μια παγίδα. Ασχετα αν το γνωρίζουμε ή όχι, η ψήφος μας απαντάει σε ερωτήματα του τύπου: "Η φτώχεια είναι πρόβλημα κοινωνικό ή ατομικό?" Τα γενικά ερωτήματα "κοινωνικό ή ατομικό" είναι σημαντικά για δύο λόγους: 1) Η απάντηση που δίνουμε κατατάσει την πολιτική θέση μας γενικά αριστερά ή δεξιά. 2) Η παγίδα είναι πως ο Θεός έχει ήδη απαντήσει σε αυτό το ερώτημα:
  
  Το πρόβλημα είναι κοινωνικό, όταν δεν φταίει ο φτωχός για την φτώχεια, δεν φταίει ο άνεργος για την ανεργία. Και δεν φταίει γιατί δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση και συνεπώς δεν υπάρχει ατομική αλλά κοινωνική ευθύνη. Με αυτή την λογική χρειαζόμαστε κοινωνικό κράτος με σύγχρονα δημόσια νοσοκομεία. Έτσι προκύπτουν γενικά οι αριστερές άθεες κοινωνικές πολιτικές. Τα βασικά.
  
  Το πρόβλημα είναι ατομικό, όταν φταίει ο φτωχός για την φτώχεια του και ο άνεργος για την ανεργία του. Φταίνε γιατί είχαν και καλύτερες επιλογές να κάνουν. Εφόσον υπάρχει η ελευθερη βούληση, αντοίστοιχα υπάρχει και η ατομική ευθύνη για την κατάσταση τους.
  
  Το πρόβλημα είναι πως η απάντηση του θεού "ο καθένας φταίει για τον εαυτό του" μεταφέρει την κοινωνική ευθύνη στο άτομο. Στην ουσία τα κοινωνικά προβλήματα μεταμορφώνονται σε ατομικές υποθέσεις και αντίστοιχα χρειάζονται ατομικές λύσεις και όχι κοινωνικές. Με αυτόν τον τρόπο το κοινωνικό κράτος με σύγχρονα δημόσια νοσοκομεία γίνεται κράτος ελεύθερης αγοράς με ατομικά επιδόματα υγείας σε ιδιωτικές κλινικές. Με την λογική της ελεύθερης βούλησης προκύπτουν γενικά θεοσεβούμενες δεξιές πολιτικές ιδιωτικής προτωβουλίας και ατομικής ευθύνης. Επίσης τα βασικά.

  Η κοινωνική αδιαφορία κάνει το παιδί καλύτερο ή χειρότερο?

Η τιμωρητική συμπεριφορά και η κοινωνική αδιαφορία είναι ο τρόπος με τον οποίο ο θεός χωρίζει τους ανθρώπους και δημιουργεί τις συνθήκες που γενάνε το κακό.

Αν ο Θεός ήταν η πηγή του καλού, οι χώρες του θα έπρεπε να ευημερούν. Όμως παρατηρώντας τον δυτικό πολιτισμό βλέπουμε το αντίθετο:

Η Πραγματικότητα

Οι χώρες που απομακρύνονται απο τον θεό, με τα μεγαλύτερα ποσοστά αθεϊας (πχ Σκανδιναβία) καταγράφουν τα χαμηλότερα ποσοστά εγκληματικότητας, μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής, λιγότερη παιδική θνησιμότητα, λιγότερη χρήση ναρκωτικών, καλή δημόσια παιδεία, σύγχρονα δημόσια νοσοκομεία, η ζωή τους στηρίζεται στο κοινωνικό κράτος και δηλώνουν πιο ευτυχισμένοι.

Οι χώρες με υψηλά ποσοστά σχέσης με τον Θεό (Σερβία, Ρουμανία, Βραζιλία, Κολομβία, Ρωσία, ΗΠΑ) καταγράφουν τους χειρότερους δείκτες εγκληματικότητας, διαφθοράς, ανασφάλειας, χαμηλού βιοτικού επιπέδου, υγείας, ελευθερίας λόγου, δεν υπάρει κοινωνικό κράτος να τους στηρίξει, ενώ ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού δηλώνει δυστυχισμένο.

Το κακό

Ο ψυχολόγος Kurt Lewin, ιδρυτής της σύγχρονης κοινωνικής ψυχολογίας, διατύπωσε την συμπεριφορά με έναν απλό τύπο: B = f(p,e) οπου η συμπέριφορά (B) είναι μια λειτουργεία (f) που προκύπτει από την προσωπικότητα (p) και το περιβάλλον (e). Και αν το κακό συμβαίνει στην αθρώπινη συμπεριφορά, τότε φαίνεται πως ο Θεός είναι αυτός που παρέχει στο κακό ο'τι του χρειάζεται ώστε αυτο να συμβεί:

Κακή συμπεριφορά = f( Κακή παιδεία, Κακό περιβάλλον )

• Κακό περιβάλλον: Οι χώρες με υψηλά ποσοστά σχέσης με τον Θεό λειτουργούν με πολιτικές βαθιάς κοινωνικής ανισότητας, με το ελάχιστο κοινωνικό κράτος, χωρίς αξιοπρεπή δημόσια υγεία, συνθήκες εργασίας, ίσες ευκαιρίες, ίση πρόσβαση στην δικαιοσύνη, ενώ επιβάλουν κοινωνική αδικία, ανασφάλεια και μόνιμο άγχος επιβίωσης σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Παρόλαυτα ακόμα και οι φτωχοί ψηφίζουν τις πολιτικές ανισότητας. Λόγο κακής παιδείας:
• Κακή παιδεία: Ένας λαός που υποτιμάει την αξία της ζωής του [1], πορεύεται χωρίς έναν λογικό απώτερο σκοπό [2], μαθαίνοντας το καλό ως προσωπικό συμφέρον [3], εμποδίζοντας την ηθική ανάπτυξη του [4], καλλιεργώντας την τιμωρητική συμπεριφορά [5] και καταστέλλοντας την κοινωνική συνείδηση [5] που χρειάζεται ένας λαός για να ψηφίσει το κοινωνικό κράτος που χρειάζεται ώστε να ευημερήσει.

Η Διαιώνιση του κακού

Ο θεός είναι το κακο, όμως αυτό δεν είναι πρόβλημα γιατί οι θεοί πεθαίνουν εύκολα, αρκεί να ξεχαστούν. Εκτός αν το κράτος αφιερώνει πόρους για την συντήρηση του. Πολλοί επωφελούνται από το κακό, όμως 3 ομάδες εργάζονται για την επιβίωση του, διαιωνίζοντας το από γενιά σε γενιά.

• Ιερείς έχοντας επιρροή στην δημόσια παιδεία, κατηχούν στα παιδιά την ιδέα της ελεύθερης βούλησης, την ιδέα πως το κακό στον κόσμο προέρχεται από τις ατομικές πράξεις του καθενός χωριστά, όχι απο τις κοινωνικές συνθήκες, την παιδεία και το περιββάλον.
  
  

  Η Παιδεία του ατομικισμού

  Το παιδί αναπόφεκτα χτίζει τον νοητικό χάρτη του με μικρότερη  κοινωνική  επιφάνεια, αφήνοντας λιγότερο έδαφος για τα κοινωνικά δεδομένα. Έτσι περιορίζεται η αντίληψη της κοινωνικής διάστασης των πραγμάτων και καταστέλεται το ενδιαφέρον για κοινωνικό κράτος, ενώ παράλληλα δίδεται περισσότερο νόημα στην ιδιωτικότητα, την ατομική ευθύνη, στην λογική 'ο καθένας για τον εαυτό του ξεχωριστά, στο 'εάν όλοι ατομικά κάναμε το ταδε...'.
  
  

  Αποδιοργανονοντας το καλό

  Βλέποντας μέσα απο το πρίσμα της ελεύθερης βούλησης κάποιον να τρώει από τα σκουπίδια, αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη για βοήθεια διαπροσωπικά. Αντιλαμβανόμστε την ανάγκη για καλοσύνη σε μορφή μη-οργανωμένη στο πλαίσιο της ατομικής ευθύνης. Για τον χριστιανό το καλό είναι αδύναμο γιατί στηρίζεται στην ελεύθερη βούληση του καθενός ξεχωριστά (διαίρει και βασίλευε).
  
  

  Ο Αντίπαλος του Θεού

  Για τον άθεο ανθρωπιστικής παιδείας το καλό είναι δυνατό γιατί στηρίζεται στο οργανωμένο κοινωνικό κράτος. Η αποτελεσματικότητα του κοινωνικού κράτους απειλεί ευθέως τον θεό γιατί του κλέβει τον ρόλο, τον κάνει λιγότερο απαραίτητο. Οι άνθρωποι έχουν λιγότερους λόγους να ζητάνε την βοήθεια του και απομακρύνονται από τον θεό με κίνδυνο να τον ξεχάσουν και να πεθάνει. Ένα μόνο σύγχρονο νοσοκομείο κάνει περισσότερο καλό από ότι 1000 εκκλησίες μαζί. Το κοινωνικό κράτος είναι ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι στηρίζουν ο ένας τον άλλον οργανωμένα. Είναι ο τρόπος που θεσμοθετούν την καλοσύνη τους. Τα παιδιά εκπαιδεύονται να μένουν μακριά από σκέψεις που απειλούν την ύπαρξη του θεού.
  
  

  Οι συμμαχίες

  θεός είναι δυνατός γιατί έχει για σύμμαχο τον μεγαλύτερο εχθρό του κοινωνικού κράτους: τις δεξιές πολιτικές. Οι οποίες έχουν για σύμμαχο τους μεγαλο-επιχειρηματίες.
  
  
• Επιχειρηματίες συντηρούν καθημερινά την ιδέα της ελεύθερης βούλησης στον κόσμο, προωθώντας από τηλεόραση, εφημερίδες, ραδιο και internet την λογική της ατομικής ευθύνης, ο καθένας για τον εαυτό του, υπέρ ιδιωτικών επιχειρήσεων κατά του κοινωνικού κράτους. Υπέρ δεξιών πολιτικών όταν μπορούν και όταν δεν μπορούν απαξιώνουν γενικά το κράτος, τις υποδομές ή τις υπηρεσίες του. Ως τελευταίο χαρτί παίζουν το "όλοι είναι ίδιοι", εστιάζοντας στα πρόσωπα αντί στα κοινωνικά συστήματα. Ιδιαίτερα αποτελεσματική τακτική όταν οι θεατές έχουν ήδη εκπαιδεύτεί από την παιδική ηλικία να μην εστιάζουν στην κοινωνική διάσταση των πραγμάτων.
• Δεξιοί Πολιτικοί που στηρίζονται από Ιερείς και Επιχειρηματίες, εφαρμόζουν στην πράξη την ελεύθερη βούληση του λαού, αντικαθιστώντας το κοινωνικό κράτος με την ιδιωτική κερδοσκοπία, φτώχεια και δυστυχία.

Ο Κύκλος του κακού

Για τον Θεό, το κακό υπαρχει γιατί δεν ειμαστε αρκετά καλοί χριστιανοί. Στην πραγματικότητα υπάρχει γιατί είναι θεμελιακά απαραίτητο για την επιβίωση Ιερέων, Δεξιών πολιτικών και Μεγαλο-επιχειρηματιών.

Η ερμηνεία του κακού για να έχει κάποια αξία ως εφόδιο ζωής του παιδιού, θα πρέπει να μπορεί να την χρησιμοποιήσει για να προστατευτεί από αυτό, όχι να κατηχηθεί σε αυτό.

Προφανώς αυτή η θρησκεία είναι μια οπτική ενός κάθετα οργανομένου κόσμου, όπου ο θεός ως αόρατος αρχηγός μαφίας σε μια πυραμίδα εξουσίας, διοικεί μια τεράστια αλυσίδα υποταγής, στην οποία ο καθένας υποτάσσει τον κατώτερό του, και είναι υποταγμένος στον ανώτερό του.

Θεός » Χριστός » Αρχάγγελοι » Άγγελοι » Ιερείς » Πατέρας » Αγόρι » Γυναίκα » Παιδί » Δούλοι » Ζώα » Φύση.

Ο θεός φαίνεται πιο χρήσιμος σε Ιερείς, δεξιούς πολιτικούς και επιχειρηματίες. Με το αζημίωτο φυσικά καθώς το ένα χέρι νίβει το άλλο εδώ και αιώνες.

Τα άθεα παιδιά ανθρωπιστικής παιδείας, με εφόδιο την αποδοχή διαφορετικότητας που καλλιεργούν κατά την αναζήτηση του απώτερου σκοπού της ζωής τους και την περαιτέρω ανάπτυξη της ηθικής επιπέδου 5 και 6, διαθέτουν τις βάσεις για να αναγνωρίζουν την ίδια αξία για όλα τα φύλα. Την ανθρώπινη αξία.

Η φύση για τον άθεο είναι σημαντική γιατί σε αυτήν ανακαλύπτει καθημερινά από που προήλθε και πώς κληρονόμησε τα κοινά χαρακτηριστικά και βιολογικούς μηχανισμούς που μοιράζεται με τα ζώα και με τα φυτά. Για τον άθεο όλα τα ζωντανά αυτού του πλανήτη είναι μακρινοί βιολογικοί συγγενείς του.

Είναι λογικό πως, όσο πιο πολλά γνωρίζει για την φύση τόσο πιο συνδεδεμένος νιώθει με αυτήν, ως οργανικό κομμάτι της.

Συνεπώς η θεωρία της εξέλιξης των ειδών, που τόσο πολύ διώκεται από την εκκλησία ώστε να μην διδάσκεται στην δημόσια παιδεία, μαθαίνει στο παιδί πως ο ρόλος του πάνω στο πλανήτη δεν είναι να τον εξουσιάζει, ούτε η φύση είναι κάποια κληρονομιά του. Αντιθέτως, ο ίδιος είναι ένα αλληλοεξαρτώμενο μέρος ενός ευαίσθητου οικοσυστήματος που οφείλει να σέβεται. Σεβασμός που προκύπτει από την κατανόηση της επιστημονικής γνώσης, όχι από τον φόβο της τιμωρίας του θεού.

Πώς κάποιος θα πατήσει στα πόδια του αν έχει ΚΥΡΙΟ, Δηλαδή τι είναι? δούλος ή παιδί?

Όταν η ωριμότητα απαιτεί αυτονομία και υπευθυνότητα, πως μπορεί κάποιος να ωριμάσει όταν ζώντας με την πεποίθηση πως ένας ουράνιος πατέρας τον παρακολουθεί και τον προσέχει όπου και αν πάει? Το παιδί όταν βρεθεί μόνο του θα πρέπει να γνωρίζει ότι είναι πραγματικά μόνο, ότι ο ίδιος είναι ο κύριος του εαυτού του, και κανένας φανταστικός φίλος δεν πρόκειται να το βοηθήσει. Στα δύσκολα δεν πέφτουμε να προσκύνησουμε. Σηκωνόμαστε στα πόδια μας και προχωράμε, μόνοι ή με παρέα, με όποιον τρόπο μπορούμε.

Όταν ωριμάζουμε δεν είμαστε παιδιά κανενός ουράνιου πατέρα, γιατί δεν είμαστε παιδιά γενικώς. Αν κάπου αισθανόμαστε παιδιά τότε κάπου δεν ωριμάσαμε. Τα βασικά.

Άλλωστε πώς θα γίνεις υπεύθυνος για τις επιλογές σου, αν μπορείς ανά πάσα στιγμή να ζητάς συγχώρεση από τον αόρατο μπαμπά σου? Είναι προφανές πως δεν υπάρχει κανένας για να μας συγχωρέσει, γιαυτό προσέχουμε τις πράξεις μας εφόσον θέλουμε να κερδίσουμε τον αυτοσεβασμό μας και να μην τον χάσουμε βλάπτοντας τους άλλους ή τον εαυτό μας.